Σα θα φύγω μια μέρα
Και θα μείνεις εσύ, νικηφόρα στην έπαλξη του Χρόνου
δε θα κλάψεις-δεν πρέπει να κλαις
τη φυγή τη μοιραία
(να θρηνείς τους μοιραίους της φυγής).
Να μου κλείσεις τα μάτια
μ΄ ένα χάδι στοργής
και να πεις: «σου σφαλώ τα ματόκλαδα
που ριγούσανε πάντα στο φως
δύο τελείες να γίνουν τα μάτια
π΄ αγαπούσαν περίπαθα το φως».
Θαμαι πια το κλεισμένο βιβλίο μιας ζωής.
Μα θ ΄ αφήσω ανοικτά τα γραφτά μου.
Να τα στρώνεις στο δρόμο των ανθρώπων
σα σελίδες με δείχτες στην άνοδο,
-να τα βλέπουν κι ομπρός να τραβάνε
νικηφόροι στην έπαλξη του χρέους.
Μόνη μνήμη για Σένα: η Αγάπη
π ‘αναδίνουν πολύφωνα τα βουβά μου χειρόγραφα.
Η ματιά σου σ΄ αυτά μ’ ένα τόξο βιολιού θα πλανιέται
και θα λες το τραγούδι: « Είν’ εκείνος
που τον κόσμο αγάπησε πολύ».