Θωράκισα με λόγια των σοφών αυτιά και μάτια
ο αέρας του καιρού μου κι αν βροντά
τα εύκολα για μένανε δεν ειν τα μονοπάτια
και του σπιτιού μου η στείρα ζεστασιά

Για μακρινό ετοίμασα τη νιότη μου ταξίδι
πυξίδα έχω μαζί μου και σουγιά
Βρίσκω πηγή να πιω νερό κι εκείνη βγάνει ξύδι
πιο πέρα του φιδιού βλέπω τ'άβγά

Αρμάτωσα τη γλώσσα μου με ποιήματα και λόγια
Να σκίζει σαν καράβι τη σιωπή
Γέμισα το ποτήρι μου κρασιά από τα Ανώγεια
η πίκρα μου να πέσει να πνιγεί

Την πυρωμένη μου ψυχή πλάθω πάνω στ’αμονι
να γίνει κοφτερό θέλω σπαθί
Μαζί μου να το κουβαλώ, στ’ άγιάζι και στο χιόνι
μέχρι την τελευταία μου πνοή.