Ήρθε μα βλάχα απ’ το βουνό
στην ξελογιάστρα Αθήνα
άφησε αρνιά και έλατα
για να περάσει φίνα.

Μα όταν έφτασε η βλάχα στην πόλη
την κοροϊδεύανε στο δρόμο όλοι
γιατί φορούσε μακρύ φουστάνι
για αυτό τη βλάχα το πείσμα την πιάνει.

Κοντή φουστίτσα φόρεσε
έκοψε τα μαλλιά της
και έδειξε τα κάλλη της
κι όλη την ομορφιά της.

Τώρα μοντέρνα η βλάχα γυρνάει
μα ούτε ένας άνθρωπος δεν τη κοιτάει
κι έγινε η βλάχα μας χωρίς φουστάνι
χαμένο πρόβατο σε ξένη στάνη.

Κανείς δεν της μιλούσε πια
ξέχασε τ’ όνομα της
και άρχισε να σκέφτεται
τα γιδοπρόβατα της.

Και στο χωριό της η βλάχα γυρνάει
και μαύρη πέτρα πίσω πετάει
εκεί τη βγάζει ζωή και κότα
στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτα.