Τώρα που είναι δύσκολα τα πράγματα για όλους
και για τους πιο ρεαλιστές και τους ονειροπόλους,
φέρνω ξανά στη μνήμη μου τον Γιώργη, τον παππού μου,
που είναι χρόνια που 'φυγε μα κατοικεί στον νου μου.

Κάθε φορά που μ' έβλεπε, σκυφτό, να τα 'χω χάσει
έφερνε πάντα, γελαστός, δυο κουταλιές κεράσι
κι έλεγε, σώπααντράκι μου κι αυτό θε να περάσει.

Τα πράγματα είναι ζόρικα για όλους μας, αδέρφια,
στερεύουνε οι αντοχές και δεν υπάρχουν κέφια
κι αφού εμείς δεν είμαστε στα ζόρια μαθημένοι
ας θυμηθούμε τους παλιούς κι ότι από κείνους μένει.

Μονάχα η υπομονή τον χρόνο θα δαμάσει
κράτα γερά και θα το δεις πως θα ξεχειμωνάσει,
κάνε κουράγιο και θα δεις κι αυτό θε να περάσει.

Είναι μεγάλη τούτη εδώ η νέα καταιγίδα
μα είναι η απομόνωση η μόνη μας ασπίδα,
μέσα στο σπίτι κάτσετε και έξω να μη βγείτε,
φάτε, διαβάστε, παίξετε κι ύστερα αγαπηθείτε.

Κι αν βαρεθείτε φτιάξετε κι ένα γλυκό κεράσι
ώσπου να σκάσει το κακό κι η αλυσίδα σπάσει
κάντε λιγάκι υπομονή κι αυτό θε να περάσει.