Μοίρα μου είναι η Αθήνα
αλλά δεν βλέπω μπροστά μου
άλλο από τα πυκνά δάση της Βοημίας
ακούω τη βροχή που πέφτει
σήμερα στο Μαρίενμπαντ ίδια όπως πριν
έναν ολόκληρο αιώνα, τον άνεμο σφυρίζει
μέσα από ξεχαρβαλωμένα παράθυρα
σ’ αυτό το ξενοδοχείο που οι ένοικοί του
έχουν εγκαταλείψει εδώ και χρόνια.

Όλα επανέρχονται, όλα βυθίζονται αργά
σ’ αυτή τη γκρίζα θάλασσα του χρόνου
όπως το σκουριασμένο κλειδί στην πόρτα
που κάποιος ξέχασε πάνω στη βιασύνη
της αναχώρησης ή ένα ταξίδι του πατέρα μου
με τραίνο. Νύχτα στην άγρια επαρχία
χειμώνας του ’75, σ’ ένα βαγόνι
με σπασμένα τζάμια.