Είμαι υπό το μηδέν, στου κρεβατιού την άκρη καθισμένη.
Το δωμάτιο κενό όπως το άφησες
το μυαλό μου θολό και νιώθω να 'μαι τόσο εγκλωβισμένη
τα κλειδιά του σπιτιού όμως δεν κράτησες.

Τι να περιμένω κόντρα στο μυαλό πηγαίνω,
σου είπανε για μένα τόσα ψέματα.
Στη δική σου θεωρία, λογική ίσον καμμία
Πίσω από τι ματιά σου κάτι κρύβεται
Κρατα τα κλειδιά μου λες δεν γίνεται.

Σε ένα κόσμο μισό, μία ελπίδα ψάχνω για να ζήσω.
Η φυλακή μου εσύ, δε με προστάτεψες.
Μόνο για ένα λεπτό παρακαλάω να σε συναντήσω
η σκιά σου απαντά πως δεν με αγάπησες