Κάνοντας μια βόλτα στις βιτρίνες της πόλης, αναρωτήθηκα
πώς φαίνομαι στα μάτια των άλλων. Καθρεφτίστηκα λοιπόν
στη βιτρίνα ενός καταστήματος ένδυσης, τάχα πως βλέπω
ρούχα, ενώ παράλληλα προσπαθούσα αυτοσυγκεντρωμένος να
εκμαιεύσω την ποθητή απάντηση από την τζαμαρία.
Είδα τότε τον Οδυσσέα, να κατασκοπεύει τους μνηστήρες
μεταμφιεσμένος σε αποκρουστικό γεροζητιάνο. Α! ωραία,
σκέφτηκα, κανείς δε βλέπει τον πραγματικό βασιλιά της Ιθάκης
που θ' αποκαλυφθεί εν πλήρη δόξα σε λίγες μέρες. Και τότε
ένας από δαύτους άρπαξε ένα σκαμνί και το πέταξε με δύναμη
στην καμπούρα μου. Ο πόνος ήταν τόσος που κόντεψα να
λιποθυμήσω.
Όταν συνήλθα, είδα πάλι το είδωλο του ζητιάνου -αλλά
χωρίς την αίγλη της Οδύσσειας-να αλαλάζει σα μισότρελος
χωριάτης: «Προυσουχή - προυσουχή. Έρχεται η Μήτσους η
Στεργιόπ'λος απ'του Κακοπλεύρ’μι δυο αρκούδες. Μαζωχτείτε
σπίτια σας, να μη σας ρουκανήσουν».
Οι μνηστήρες, αλίμονο, είχαν εξαφανιστεί.
Μαζί τους κι η Ιθάκη.