Δε θέλω να ζω μες στις παραισθήσεις
κύματα ψεμάτων σχηματίζουν τη ζωή.
Και μένα αν με ρωτήσεις
δε ξέρω την αλήθεια όμως νιώθω πως εσύ.

Πετάς τα όνειρά μου και
μου δίνεις το κλειδί,
κλειδί του Παραδείσου.

Μαντήλι στα μάτια,
έχω εφτά αισθήσεις τι και αν πέσω
θα βγάλω φτερά και θα σωθώ
παγιδευμένος στο ρυθμό
αλυσίδες απ’ το χρόνο έχεις εσύ.

Πετάς τα όνειρά μου και
μου δίνεις το κλειδί,
κλειδί του Παραδείσου.

Πες, πες, πες,
πες μου τι θες για να ζω στη σιωπή.
Βγες, βγες, βγες,
βγες απ’ το χθες για να δεις την στιγμή.

Βγες απ’ το χθες.
Βγες απ’ το χθες.
Βγες απ’ το χθες.