Ξυπνώ, φτιάχνομαι, τρέχω, μπαίνω για να συνδεθώ
με μια δαιμόνια παγίδα δυστυχίας.
Δεν έχω ακόμα καταλάβει ότι η ζωή μου είναι όλο αυτό
νομίζω βλέπω μια ταινία φαντασίας.

Βγαίνω στο δρόμο, περιμένω πως και πως να εργαστώ
και τη μιζέρια μου στον κόσμο να εκφράσω.
Γιατί μου κλήρωσε η ζωή λαχείο, χρέος, βάσανο
κι αυτό που κάνω είναι μόνο πάω πάσο.

Ποιος είμαι εγώ που πάω να αντιδράσω
ποιος είμαι εγώ που τον κόσμο θα αλλάξω.

Βγάλε φτερά ζωή μου και πέταξε ψηλά
στου κόσμου τη μιζέρια δώσε μαχαιριά,
για να πεθάνει ο φόβος θέλει λευτεριά
δώσε Θεέ μου λίγη μόνο ανθρωπιά.

Πραγματικά αδερφέ
ρουφάει την ψυχή μου τούτη η μιζέρια,
η πείνα και σφήνα η ρουτίνα
σαν άγρυπνη νύχτα μου καίει τα σωθικά.

Στιχάκια γράφεις με όνειρα πένα, ψυχή μου,
έρχεσαι και φεύγεις ξανά κάνεις ταξίδια,
παίζεις παιχνίδια δεν έχει φυλακή για σένα
γιατί στιχάκια γράφεις με ονείρου πένα.

Βγάλε φτερά ζωή μου και πέταξε ψηλά
στου κόσμου τη μιζέρια δώσε μαχαιριά
για να πεθάνει ο φόβος θέλει λευτεριά
δώσε Θεέ μου λίγη μόνο ανθρωπιά.