Έκπληξη, πίσω απ’ την πόρτα να σε δω
πάνε μήνες από τότε που’ χεις φύγει.
Είχες πει, φεύγω για πάντα από ‘δω,
πως η αγάπη μου για σένα ήταν λίγη.

Σα να μην έγινε ποτέ, μπροστά μου στέκεσαι
μου λες πως μ’ αγαπάς ακόμη,
σα δολοφόνος μες τον τόπο του εγκλήματος
κι έχεις για όπλο μια συγγνώμη.

Μα δε θυμάμαι να ’χω ακούσει μια συγγνώμη
όταν έβαζες φωτιά στα όνειρά μου.
Δε θυμάμαι εσένα να αλλάζεις γνώμη
όταν κάρφωνες μαχαίρι στην καρδιά μου.

Όμως θυμάμαι μια ψυχή, που μοναξιά αιμορραγεί
παγιδευμένη τόσα βράδια στη σιωπή.
Όμως θυμάμαι μια βροχή, από τα μάτια να ξεσπάει
και να βουλιάζει ένα κορμί που σ’ αγαπάει.

Έκπληξη, που μου τη φύλαγες καιρό
την κατάλληλη στιγμή να μου τη δώσεις,
δυο φορές δεν κουβαλάω το σταυρό
δεν έχουν μείνει πια φιλιά να με προδώσεις.

Σα να μην έγινε ποτέ, μπροστά μου στέκεσαι
μου λες πως μ’ αγαπάς ακόμη,
σα δολοφόνος μες τον τόπο του εγκλήματος
κι έχεις για όπλο μια συγγνώμη.

Μα δε θυμάμαι να ’χω ακούσει μια συγγνώμη
όταν έβαζες φωτιά στα όνειρά μου.
Δε θυμάμαι εσένα να αλλάζεις γνώμη
όταν κάρφωνες μαχαίρι στην καρδιά μου.