Χαράζει μέσα στο μυαλό μου η μορφή σου
βρίσκω το χαμόγελο μου μαζί σου.
Παιχνίδια μυαλού είναι πάλι αφού είσαι απούσα
χάνομαι στην παραζάλη γιατί νόμιζα πως ζούσα.

Με τρομάζεις, χρώματα αλλάζεις
σε μια παλέτα ζωγράφου συχνάζεις.
Φοβάμαι, μόνοι μας πάμε
σαν δυο κομμάτια από γυαλί που δεν κολλάνε.

Βυθίζω τις σκέψεις δεν υπάρχει σωτηρία
σενάριο Τιτανικού με δυο ψυχές που ζει η μία.
Θολώνει η εικόνα,
στο βάθος φταίνε τα υγρά μου μάτια
που ακόμα σε ψάχνω είναι λάθος
λες και χτίζω στην άμμο παλάτια.

Με τρομάζεις, χρώματα αλλάζεις
σε μια παλέτα ζωγράφου συχνάζεις.
Φοβάμαι, μόνοι μας πάμε
σαν δυο κομμάτια από γυαλί που δεν κολλάνε.

Δυο μήνες τώρα με μορφίνη
μήπως τον πόνο μ’ απαλύνει
πλέον δεν ζω, μόνο υπάρχω
με τον εαυτό μου πάλι τα ‘χω.

Με τρομάζεις, χρώματα αλλάζεις
σε μια παλέτα ζωγράφου συχνάζεις.
Φοβάμαι, μόνοι μας πάμε
σαν δυο κομμάτια από γυαλί που δεν κολλάνε.