Χαμένος σε ουσίες και σε βράδια που δεν ζήσανε ποτέ τους
αράζουν και ακούν τα tracks μου από τον καναπέ τους.
Περνάνε εικόνες άπειρες με κάθε μου μπάρα
τι να εξηγήσω και σε ποιον αξίζει για πες μου ρε μάγκα.
Κι είναι πολλές φορές που χάνομαι σε σκέψεις
αν ήξερες τι έζησα δεν θα σου βγαίναν λέξεις.
Μα μόνο μας κριτήριο για πάντα θα είναι η εικόνα
το πάλεψα, το πάλεψες μα δεν έγινε μόδα.

Και είναι χρόνια χαμένα σε τοίχους
ένα συγνώμη στους δικούς μου που θα γράψω αυτούς τους στίχους.
Μα κάτι μέσα μου, μου λέει πως ήρθε η ώρα
να τα πω και να με νιώσει αυτή η γαμημένη χώρα.
Χάσαμε φίλους , στην προσπάθεια πάλι πίσω
πες μου τι κάνω λάθος και ποιον θες να συγχωρήσω.
Ήμουνα φίλος, πιστός σαν να ήμουν σκύλος
στη μάχη πάντα πρώτος δεν θέλω να βλέπω πίσω.

Κάνω κατάθεση ψυχής μα νιώθω κάτι πως μου λείπει
τελείωσα τετράδια δεν μου έμεινε μολύβι.
Μέσα απτά μάτια μου πολλά μα ξέρει ότι μου λείπει
την έδιωξα πολύ μακριά και ας ήθελα να μείνει.
Ξέρει ποιος είμαι εγώ ξέρει τι είναι για εμένα εκείνη
ο κόσμος μου είναι ζόρικος μα επέλεξε να μείνει.
Ποτέ της δεν μετάνιωσε όσα αυτό της δίνει
και μου ψιθύρισε στο αυτί άστο θεό να κρίνει.

Της είπα θέλω να με νιώσεις δεν με νιώθει κανείς
πάνω από όλα είμαστε εμείς.
Δεν θα μου το δώσει κανείς
πες μου αν ακόμα μπορείς.