Νεράιδα τ’ ονείρου μου με προκαλεί,
σε μια απόδραση νυχτερινή.
Στους γαλαξίες πλέει πετάει
όλα ακαθόριστα πού θα με πάει.

Με σώμα πέτρινο πώς να σε φτάσω
περίμενε με να μη σε χάσω.
Πιάνω το πέπλο σου κι όλο ανεβαίνω
χάνω το βάρος μου κι όλο αλαφραίνω.

Ακροβατώ σαν ηλιαχτίδα,
μα σε φοβάμαι σαν Ατλαντίδα.

Ίδιος πρωτόπλαστος στον κόσμο του ονείρου,
κόβω δυο άστρα απ’ το δέντρο του απείρου.
Ξάφνου στο χέρι μου μένει το πέπλο,
στο χάος χάθηκες και αμέσως πέφτω.

Η τιμωρία του παραβάτη
πτώση ελεύθερη σ’ άδειο κρεβάτι.

Σεντόνι το πέπλο δυο άστρα σβησμένα,
σφίγγω στο χέρι μου
ένα για σένα και ένα για μένα.

Σ’ αναζητώ σαν ηλιαχτίδα,
έτσι που μοιάζω σαν Ατλαντίδα
Σ’ αναζητώ σαν ηλιαχτίδα,
έτσι που έγινα η Ατλαντίδα.