Την καληµέρα µου 'κοψε - όφου και γιάιντα πάλι -
απού δεν έχω πλερωµή στον κόσµο πιο µεγάλη.

Μια καληµέρα µου 'φτανε να 'χει η καρδιά µου χτύπο
κι εδά την έκοψε κι αυτή άδικα των αδίκω.

Μια καληµέρα µου 'φεγγε στο δρόµο κι επορπάτου,
ποιος σου 'πε και την έκοψες, διάλε το θέληµά του.

Στη γειτονιά σου ανατολή και δύση στη δική µου
γιατί σκοτάδι βγάνουνε οι αναστεναγµοί µου.

Στη γειτονιά σου ανατολή και στη δική µου δύση
και περιµένω να φανείς, χαρά να τη φωτίσει.

Το 'χεις δικό σου το κλειδί και το κρατείς στη χέρα
που ξεκλειδώνει τσι χαρές και ξηµερώνει η µέρα.

Χελιδονάκι µου µικρό κι αλαργοξορισµένο
χτισµένη σου 'χω τη φωλιά κι εδά σε περιµένω.

Να µην αργήσεις να φανείς πουλί µου χαϊδεµένο
και στο δικό σου πέταγµα το ριζικό µου στένω.

Τρεις λέξεις, χελιδόνι µου, θα γράψω στα φτερά σου:
σ’ αγάπησα, µε πρόδωσες, κέντησα εδά και... 'ξά σου.