Ένα σμήνος πουλιά περνούν μπρος απ’ το παραθύρι μας,
τα χρόνια μας μετέωρα,
το αίνιγμα της ζωής μας αξεδιάλυτο.
Τα χελιδόνια δεν ξανάρχονται στην γκρεμισμένη τους φωλιά,
οι καταιγίδες των άστρων λαβώνουν τον ουρανό μας.
Και πλάθουμε με τον άνεμο τη μορφή μας
και σχηματίζουμε με τα δάκρυα το Θεό.
Βυθισμένοι σε μια μοίρα που μας προκαλεί,
υποψιασμένοι για το βοριά,
η όψη μας από άγρια μέντα και καιρό ενάντιο.
Τα λουλούδια μας ανθίσανε μέσα στο καταχείμωνο,
το ψωμί μας σώθηκε προτού καλά-καλά ξεκινήσουμε.