Από τότε που η ηλικία
της πήρε το σώμα
κοιμάται επάνω
στο δωμάτιο των αγγέλων

Όσο κι αν χτυπάει ο χρόνος
το ξεβαμμένο παράθυρο
δεν ανοίγει.

Είναι που δεν μπορεί να φιλέψει δροσιά,
είναι που χύθηκε το άρωμα απ’ τα χέρια της
κι αφίλευτος μαραίνεται ο χρόνος.

Ονειρεύεται η νοσταλγία
μέσα απ’ τους θόλους
των μοναχικών βλεφάρων της
σαν Θεία Ευχαριστία
που πέρασε
μια αθάνατη ώρα
μέσα στο άδειο.

Κι εκεί έχτισε το σπιτικό της.