Να ανατείλει ένας ήλιος σαν φωτιά
ήλιος που καίει και σκορπά την ερημιά
ν’ ανταμωθούμε μεσ’ τα μάτια όπως παλιά
στης ομορφιάς, στης ομορφιάς τη γειτονιά
μια παραλία για ν’ απλώσω τη γιορτή
μια ιστορία που να με δικαιολογεί
στης ομορφιάς, στης ομορφιάς τη γειτονιά

Porque sera, porque sera

Δε λέει να φύγει αυτό το σύννεφο από πάνω
έχει καθίσει στη κορφή και δε το φτάνω
κι όλο θα φύγω λέω να φτάσω στο λιμάνι
μα στο καπνό μου ένα παράξενο χαρμάνι
θυμίζει γκρι η ιστορία της ζωής μας
και πως ταιριάζει στην ανήσυχη φωνή μας
Δε λέει να φύγει αυτό το σύννεφο από πάνω

Να ανατείλει ένας ήλιος σαν φωτιά
ήλιος που καίει και σκορπά την ερημιά
ν’ ανταμωθούμε μεσ’ τα μάτια όπως παλιά
στης ομορφιάς, στης ομορφιάς τη γειτονιά
μια παραλία για ν’ απλώσω τη γιορτή
μια ιστορία που να με δικαιολογεί
στης ομορφιάς, στης ομορφιάς τη γειτονιά

Porque sera, porque sera

Κοιμούνται οι φίλοι και το μαύρο με ταράζει
μα θα μου πεις για άλλη μια πως δε πειράζει
όσοι δε μάθανε ν’ ακούνε την αλήθεια
θα ζούνε μια ζωή μέσα στα παραμύθια
Όχι μαμά δεν είμαι έτσι από συνήθεια!
είναι βαριά αυτή του κόσμου η προμήθεια
Δε λέει να φύγει αυτό το σύννεφο από πάνω

Να ανατείλει ένας ήλιος σαν φωτιά
ήλιος που καίει και σκορπά την ερημιά
ν’ ανταμωθούμε μεσ’ τα μάτια όπως παλιά
στης ομορφιάς, στης ομορφιάς τη γειτονιά

Porque sera, porque sera

Κι έτσι απλά που μας κοιτά και πλησιάζει
το τέρας που σε κυβερνά πόσο μου μοιάζει
έχουμε φλέβα που χτυπά μέσα στα βράδια
και το ρυθμό της ψάχνει να βρει στα σκοτάδια
όλοι ο ένας και το χέρι μου απλώνω
καμιά φορά την εντολή μου μετανιώνω