Ο Χρόνος συνέθεσε το σκηνικό του
με τις εναλλαγές των καιρών
με τις εναλλαγές των ηλικιών
το σενάριο είν’ αποκλειστικά δικό του
γέννηση ανάπτυξη ακμή κατάπτωση και παρακμή

Ο Χρόνος αθόρυβα αγκαλιάζει
τα πράγματα κι εμάς νωχελικά
κι έτσι όπως ο Κρόνος
τρώει τα παιδιά του
μ’ ανάλαφρη καρδιά

Το `να πίσω απ’ τ’ άλλο ξεθωριάζει
η πόλη τα όνειρα οι αγάπες το δάκρυ

Ο Χρόνος παίζοντας απλώθει απάνω μας
χίλιες ρυτίδες
κλέβει την ομορφιά κλέβει τη μνήμη
– ούτε θυμάσαι αν χτες με είδες –
στο βλέμμα μας αφήνει
της έγνοιας του το φίδι
ανεπαίσθητα να γλιστρήσει
-είναι κι αυτό μέρος απ» το παιχνίδι –
και μέσα στην καρδιά μας
του καιρού του τη θλίψη βυθίζει

Με τέτοια σύνεργα και άλλα
αδιόρατα υποσκάπτει τα σχέδιά μας
στο έργο αυθαίρετα κάνει αλλαγές
εμφανίζει πρόσωπα που δεν υπήρχαν χτες
σου αναθέτει καινούργιους ρόλους
έστω κι αν δεν μπορείς ν’ ανταποκριθείς
έστω κι αν δεν τους θες
στο κάτω κάτω θα συρθείς
μεσ’ τη ροή του Χρόνου
χαρούμενος σκυφτός ή δυστυχής
όπως κι εσύ κι εσύ κι εσύ …

Σε κάποια απρόσμενη στιγμή
μπορεί και να σταθούμε σκεφτικοί
τα ερωτηματικά είναι σωρός
ενώ ο Χρόνος συνεχίζει το χορό
διέρχεται ανάμεσά μας χλευαστικά
σαν ένας αδιόρατος γελωτοποιός

Κι εμείς νιώθουμε αδέξιοι
για το επόμενο βήμα
για τον επόμενο ρόλο
νιώθουμε ασταθείς
κι ούτε που ξέρουμε
μήπως επέρχεται η στιγμή
να φύγουμε απ’ τη σκηνή