ΦΕΥΓΟΥΝΕ ΜΑΚΡΙΑ ΤΑ σύννεφα.
Ελεύθερη η θάλασσα των ουρανών.

Λάμπει και χύνεται από ψηλά χιόνι φωτός
πανσέληνο και μουρμουρίζουν φύλλα.

Κάπου, στις καλαμιές μιας λίμνης,
ψάχνω το χρόνο, ως ερώτηση…

Σε εξισώσεις είναι βιδωμένος σίγουρα
με κόντρα παξιμάδι. Μα στη ζωή;

Λέει, ο δαιμόνιος Αλβέρτος Αϊνστάιν:
0 χρόνος είναι πιθανή σειρά με γεγονότα.

Δεν βοηθά μετρά τις αλλαγές
που έρχονται, αλλά το άπιαστο χάνεται και περνάει.

Εγώ τι χρόνο ζω μέσα στον ύπνο μου;
Που πλάθω κι αναπλάθω τη θολή και ταραγμένη
στρατιά των περασμένων γεγονότων…

Ας έρθουν τώρα νέφη μ’ άλλα όνειρα στη θάλασσα
των ουρανών, να διώξουνε το χρόνο ως ερώτηση,

κι όλες τις άλλες γήινες, ίσως κι αυτές ασήκωτες,
τις έβλεπα στην τηλεόραση πριν κοιμηθώ,
Ασιατών ανθρώπων λύπες.