Σαν ξεκινήσεις την περιήγηση
προς τις παμπάλαιες μεσογειακές ακρογιαλιές
μνήμες και φωνές προγονικές
θα συναντάς παντού
και δρόμοι ηλιοφώτιστοι θα σ’ οδηγούν
προς το γαλάζιο το λευκό το πράσινο
και τότε μπαίνεις ζωντανός κι ολόκορμος
μες τον παράδεισο

Εκεί θα σε προσμένουνε ροδόφωτα τα δειλινά
κάτω απ’ τις ασημόφυλλες ελιές
εκεί στις αμμουδιές
με τα κατάλευκα τα βότσαλα
κι οι δέσμες απ’ τις ηλιαχτίδες
σαν τσούρμο σκολιαρόπαιδα που σχόλαναν
θα μπαινοβγαίνουν μεσ’ απ’ τα ανάλαφρα τα σύννεφα

Για κάμποση ώρα θα ανασαίνει το δειλινό ένα μύθευμα
δίχως να πλανάται ούτε μια σκέψη
όσο που ο ήλιος θε να γείρει να βασιλέψει
θα φαντάζει και θα θωπεύει ολόγυρα την πλάση
ένα χρυσό ρόδινο φως

Κι αυτό θα είν’ αρκετό
για να γεμίσ’ η πολιτεία χρυσό
και ροζ τριαντάφυλλα κι αιθέρια μουσική
απ’ του ορίζοντα την τριανταφυλλένια τη σιωπή

Κι εσύ μεταμελιέσαι και μετανιώνεις
για τις άμετρες άχαρες μέρες
τις πεταγμένες στη ρουτίνα
τις πνιγμένες
μες τους περισπασμούς και μες το θόρυβο

Κι εσύ μεταμελιέσαι για τις μέρες
τις αμετάκλητα χαμένες …

– Το παραμύθι αυτό και τ’ όνειρο
μες τη μικρή καρδιά μου να `χα …
Σε τούτα τ’ άλση της χαράς και της γαλήνης
να ξόδευα τις μέρες μου μονάχα …