Έδεσα στο κατάρτι μου
την άσπρη τη φοράδα
κι απ’ την πληγή της έσταζε
μια κόκκινη ψυχή
κι απ’ το ρεσάλτο κράτησα
την όμορφη μιγάδα
που όλο φεγγάρια έταζε
και μια χρυσή βροχή.

Και μέσα στα ναυάγια
εβρήκα μια πατρίδα
που λέγανε στα ποιήματα
μάγοι και ποιητές
και του κορμιού τα πάγια
παλιά σαν Ατλαντίδα
βγάζουν φτερά στα κύματα
και στα νερά φωτιές.

Κι όλοι οι θεοί ερίχνανε
ψυχές στα μαύρα ψάρια
και μια στις χίλιες έμπαινε
στην άλλη τη ζωή
και στο βυθό ξεμείνανε
του έρωτα τα χνάρια
κι η μοίρα λύπες έσπερνε
στου κόσμου την αυλή.

«Παιδάκι μου αγέλαγο
και ονειροπαρμένο»,
η μάνα μου μου έλεγε
«βαριά μην αγαπάς
και στ’ ανοιχτό το πέλαγο
γυρίζεις μαγεμένο
και στ’ όνειρο που έκαιγε
ποτέ μη ξαναπάς».