Γιατί παραπονιέσαι και κλαις και τυραννιέσαι
και τρώνε την καρδιά σου οι πίκρες κι καημοί.
Βρε άνθρωπε να ξέρεις ότι θα υποφέρεις
τα βάσανα δε λείπουν απ' την παλιοζωή.

Σ’ αυτή την κοινωνία
ποτέ δε βρίσκεις άκρη
σε τρώει η αγωνία,
ο πόνος και το δάκρυ.

Στον άδικο τον κόσμο, στον άδικο τον κόσμο
καλό μην περιμένεις συμπόνια μην ζητάς.
Στις μαύρες συμφορές σου, στις δύσκολες στιγμές σου
κανείς δεν σε ρωτάει τι έχεις και πονάς.

Σ’ αυτή την κοινωνία
ποτέ δε βρίσκεις άκρη
σε τρώει η αγωνία,
ο πόνος και το δάκρυ.

Ο άνθρωπος γεννιέται, ο άνθρωπος γεννιέται
για βάσανα, για πίκρες, για πόνους και καημούς.
Γιατί παραπονιέσαι, μην κλαις, μην τυραννιέσαι,
όλος ο κόσμος έχει ντέρτια και στεναγμούς.

Σ’ αυτή την κοινωνία
ποτέ δε βρίσκεις άκρη
σε τρώει η αγωνία,
ο πόνος και το δάκρυ.