Σήκω να χορέψεις, σκύλα,
την γλυκιά μας κατρακύλα.
Πέρασε καιρός που σ’ είχα
πατριδάρα μου, στην τρίχα.

Με σαλτάρεις και σε βρίζω,
έγινες δεν σε γνωρίζω,
μα θυμήσου πως η πόρνη
στο φινάλε μένει μόνη.

Με βιολιά, ούτια και σάζια
σαν την τούρκα στα γαλάζια,
κατασπάραξε, μωρό μου,
την ψυχή και τ’ όνειρό μου.

Μαϊμού με τουμπερλέκια
στης απόγνωσης τα στέκια,
βγες ζητιάνα με το ντέφι
στο μπουλούκι που σε τρέφει.

Έλα φέρε κι άλλη γύρα
μείον μια ζωή και φύρα,
έθνος και ορθοδοξία
ύψωσαν την αδοξία.

Μη με βλέπεις σαν τουρίστα
που τον κοίμισες μια νύχτα,
Αίμα σου ’δινα, Ελλάδα,
και έπινα πορτοκαλάδα.

Με βιολιά, ούτια και σάζια
σαν την τούρκα στα γαλάζια,
κατασπάραξε, μωρό μου,
την ψυχή και τ’ όνειρό μου.

Μαϊμού με τουμπερλέκια
στης απόγνωσης τα στέκια,
βγες ζητιάνα με το ντέφι
στο μπουλούκι που σε τρέφει.