Πολλά μπορώ να αγνοώ που με πονάνε
ένα αγκάθι στην καρδιά όμως υπάρχει.
Σαν τα φαντάσματα οι σκιές με κυνηγάνε
μα δε φοβάμαι πια, συνήθισα μονάχη.

Με κατακτούν οι αδυναμίες μου
δεν άρπαξα ποτέ τις ευκαιρίες μου.
Όμως δεν κλαίω, δεν μιλάω, δεν βουρκώνω
λόγια που στοίχειωσαν στη μνήμη μου φορτώνω,
είναι παράλογο μα δεν το μετανιώνω.

Πόσα παράπονα δεν είπα σε κανένα
κι ας ξεχειλίζει η ψυχή μου αδικία.
Πολλά τα σφάλματα, τα χρέωσα σε μένα
είναι ας πούμε μια ακόμα ευαισθησία.

Με πιάνουν οι ευαισθησίες μου
που πήγανε χαμένες οι θυσίες μου.
Όμως δεν κλαίω, δεν μιλάω, δεν βουρκώνω
λόγια που στοίχειωσαν στη μνήμη μου φορτώνω,
είναι παράλογο μα δεν το μετανιώνω.