Πόση μοναξιά, πόση μοναξιά,
πόση μοναξιά, γλυκιά μου,
αγκαλιάζει την καρδιά μου
από τη βραδιά που σαν μια σκιά
σ’ έβλεπα να χάνεσαι στα χέρια του βοριά.

Μες στην καταιγίδα που χανόσουνα
άγγελος τη νύχτα μου φαινόσουνα.
Κι έμειναν σημάδια από τα χνάρια σου
στη βρεγμένη γη και στα φύλλα της καρδιάς μου.
Από τη βραδιά που σαν μια σκιά
σ’ έβλεπα να χάνεσαι στα χέρια του βοριά.

Πόση μοναξιά, πόση μοναξιά,
πόση μοναξιά με πνίγει
από τότε που ’χεις φύγει,
από τη βραδιά που σαν μια σκιά
σ’ έβλεπα να χάνεσαι στα χέρια του βοριά.

Μες στην καταιγίδα που χανόσουνα
άγγελος τη νύχτα μου φαινόσουνα.
Κι έμειναν σημάδια από τα χνάρια σου
στη βρεγμένη γη και στα φύλλα της καρδιάς μου.
Από τη βραδιά που σαν μια σκιά
σ’ έβλεπα να χάνεσαι στα χέρια του βοριά.