Σαν τον καπνό που νύχτα ταξιδεύει
με τ’ αεράκι να κρατάει το τιμόνι
έρχεται πάντα η καρδιά και σε γυρεύει
στου χρόνου το κυνηγητό που δεν τελειώνει.

Φυσάει ο χρόνος και γυρίζουνε οι μέρες
άρωμα τρέλας στάζεις μέσα στο μυαλό.
Ψυχή καράβι που χτυπιέται σ’ άγριες ξέρες
κι ας μη με βλέπεις από κάπου σου μιλώ.

Είμαι σκιά που επάνω σου όλο πέφτει
άδεια καρέκλα σε νυχτερινή πλατεία.
Κάποια ρυτίδα σου στου χρόνου τον καθρέφτη
μελαγχολία που δεν ξέρεις την αιτία.

Φυσάει ο χρόνος και γυρίζουνε οι μέρες
άρωμα τρέλας στάζεις μέσα στο μυαλό.
Ψυχή καράβι που χτυπιέται σ’ άγριες ξέρες
κι ας μη με βλέπεις από κάπου σου μιλώ.