Μια πόρτα ξύλινη άνοιξα, παλιά εφημερίδα,
1900 έγραφε, Γενάρης θα ‘ταν μήνας,
κι εκεί στο πρωτοσέλιδο, μια λέξη, μια τελεία,
μια ιστορία άγνωστη και μια φωτογραφία.

Βάλε φεγγάρι μου να πιω,
στον χάρτη της θυσίας,
αψίνθιο να ‘ναι το νερό,
προτού το δοκιμάσω.
Μόλις στα χείλη το γευτώ,
εσένα θα ξεχάσω,
δεν έχω άλλη επιλογή,
και θα φωνάξω πάσο.

Ένα άγαλμα φοβότανε της λίκνας το σκοτάδι,
στο χέρι του καθότανε της νύχτας το φεγγάρι.
Μια πεταλούδα έδειξε, της πέτρας το σημάδι,
και είμαι το τώρα στο Δαφνί, τρελός πρωί και βράδυ.

Θυμάμαι εκείνο το σχοινί, το άσπρο το κλεμμένο,
το Σάββατο, την Κυριακή, το είχα πια λυμένο.
Μες στα κρικέλια της αυγής, ήτανε κρεμασμένο,
τα χέρια μου το λέρωσαν με δάκρυα και αίμα,
όταν σφιχτά το κράτησαν, μακριά από μια σφαίρα,
κι έμεινε η κούνια θεατής, με χαλασμένα φρένα.

Βάλε φεγγάρι μου να πιω,
στον χάρτη της θυσίας,
αψίνθιο να ‘ναι το νερό,
προτού το δοκιμάσω.
Μόλις στα χείλη το γευτώ,
εσένα θα ξεχάσω,
δεν έχω άλλη επιλογή,
και θα φωνάξω πάσο.