Ακούω φωνές, φωνές μακρινές
εκείνων που πήγαν χαμένοι
γιατί ήταν εκεί τη λάθος στιγμή
που η βία ορμά λυσσασμένη.

Ακούω φωνές σκληρές, κοφτερές
δεν βγαίνει απ' το στόμα μου λέξη
ακούω φωνές, λυγμούς και κραυγές
του Παύλου, του Ζακ, του Αλέξη.

Ακούω φωνές, ακούω φωνές
φωνές σαν πικρό μοιρολόι
και βλέπω φωτιές, υγρές φυλακές
για 'κείνους που σήκωσαν μπόι.

Ακούω φωνές, ακούω φωνές.

Ακούω φωνές, τραγούδια κι ευχές
ανθρώπων που γίνανε δέντρο
ριζώσαν βαθιά στου νου τη σπηλιά
και μες στης καρδιάς μου το κέντρο.

Ακούω φωνές και βλέπω το χτες
να σκούζει γυμνό, πεινασμένο
κι η μάνα του εκεί, κοιμάται νεκρή
με το 'να της χέρι κομμένο.

Ακούω φωνές, ακούω φωνές
φωνές σαν πικρό μοιρολόι
και βλέπω φωτιές, υγρές φυλακές
για 'κείνους που σήκωσαν μπόι.

Ακούω φωνές, ακούω φωνές.

Ακούω φωνές, λεπίδες γυμνές
και γύρω υψώνεται κύμα
σαν αίμα πηχτό να ξεχάσω ζητώ
μα δεν λησμονιέται το κρίμα.