Είδα μια νύχτα στο Παγκράτι,
κάποια παράξενη γριά, ερχόταν από μακριά,
σαν από όνειρο φευγάτη, με δυο μισά φτερά στην πλάτη.

Τσιγάρο κράταγε στο χέρι,
κι ένα γινάτι στην ματιά, μετά μου ζήτησε φωτιά,
έσφιξε λίγο το τσεμπέρι, κι έδειξε μάλλον πως με ξέρει.

Είπε τραγούδια ότι γράφει, κι αρχίζει να μου περιγράφει,
Πως πήγε σαν καλή κυρία, σε μια μεγάλη εταιρία,
Τραγούδι που ‘γραψε με αίμα, πως όλα είναι ένα ψέμα.

Τέτοιο τραγούδι δεν περνάει,
της είπε ο παραγωγός, εκτός κι αν είσαι κυνηγός,
αυτού που λάμπει και πουλάει, και που ξεχνά ότι πονάει.

Άλλα τραγούδια ο κόσμος θέλει,
όχι να κόβουν σαν γυαλί, να πέφτει να μελαγχολεί,
άλλα τραγούδια ο κόσμος θέλει, κοκτέιλ ποπ και τσιφτετέλι.

Έκανε η γριά να φύγει, κι ένιωσα φως να την τυλίγει,
Έγινε το Παγκράτι Αϊδίνι, κι η νύχτα ωραία σαν εκείνη,
Ξέχασε κάθε ατυχία, κι έλαμψε από ευτυχία.