Πύργοι πέτρινοι κι αιώνιοι,
του καλοκαιριού μου φύλακες,
θα θυμάμαι που με φίλαγες,
λίγο πριν το φως σβηστεί.

Και τα βότσαλα τα κάτασπρα
που σημάδεψαν τα πόδια μας
κρυφακούσαν απ’ τα λόγια μας
τη φωνή σου τη ζεστή.

Ένας φάρος κρυφός
άλλη μια διαδρομή σου,
περπατούσες στο φως
μου πες να ‘ρθω μαζί σου.

Ήρθα ως τα μισά
κι είπα λέω να γυρίσω,
μα με σένα μπροστά
δεν υπάρχει πια πίσω.

Τα φαράγγια τ’ αφιλόξενα
και τα ρέματα τ’ απότομα,
σε μισώ που ‘σαι για σκότωμα
και το ξέρεις και γελάς.

Ένας φάρος κρυφός
άλλη μια διαδρομή σου,
περπατούσες στο φως
μου πες να ‘ρθω μαζί σου.

Ήρθα ως τα μισά
κι είπα λέω να γυρίσω,
μα με σένα μπροστά
δεν υπάρχει πια πίσω.