Θυμάμαι δυο λύπες, κρυμμένες χαρές
και δύο καρδιές δίχως σώμα,
τον άδειο αέρα κρυμμένο στο χτες,
το σύννεφο που έγινε λιώμα.

Τα μάτια πονάνε χωρίς μυρωδιά
οι σκέψεις τρελαίνουν τα υπόγεια,
οι νύχτες κοιμούνται χωρίς μουσική
και φεύγω στην Κρήτη στ' Ανώγεια.

Κανείς δεν θυμάται, κανείς δεν ξεχνά,
κανείς δε φιλάει στο στόμα,
η ζωή προσπερνά και κοιτάζει αλλού
στην Ζίχνη θα βρέχει ακόμα.

Γελάω και κλαίω, πονώ δεν πονώ
φοράω τα ρούχα με χάρη,
περνάω την τρέλα στο άδειο μου εγώ
Ανκόνα, Μπρίντιζι, Μπάρι.

Κανείς δεν θυμάται, κανείς δεν ξεχνά,
κανείς δε φιλάει στο στόμα,
η ζωή προσπερνά και κοιτάζει αλλού
στην Ζίχνη θα βρέχει ακόμα.