Τη δούλεψα και σήμερα
τη βάρδια μου στα σύνορα
της σκέτης λογικής, να είστε επιεικής.
Να γράφομαι κουράστηκα
στου χρόνου τα κατάστιχα
σαν να ‘μουν αριθμός τυχαίος εντελώς.

Θέλω μια βάρδια με σκάρτα φρένα
να ζω για μένα πια,
θέλω να χτυπήσει τρέλα πάλι
την καρδιά και το κεφάλι όπως έκανε παλιά.
Θέλω στου χορού να μπω την ζάλη
με γεμάτο το μπουκάλι δίχως να ‘χω πιει γουλιά.

Να με βρει μια φωτιά προκαλώ
στο κορμί, στην καρδιά, στο μυαλό.

Την τελείωσα τη βάρδια μου
στα ξοδεμένα βράδια μου
ζητώ μια αναπνοή ξυπνώντας το πρωί.
Να ανοίγω το παράθυρο
να χάνεται στο άπειρο
το βλέμμα κι η ψυχή
ο φόβος να κρυφτεί.

Θέλω μια βάρδια με σκάρτα φρένα
να ζω για μένα πια,
θέλω να χτυπήσει τρέλα πάλι
την καρδιά και το κεφάλι όπως έκανε παλιά.
Θέλω στου χορού να μπω την ζάλη
με γεμάτο το μπουκάλι δίχως να ‘χω πιει γουλιά.

Να με βρει μια φωτιά προκαλώ
στο κορμί, στην καρδιά, στο μυαλό.

Θέλω να χτυπήσει τρέλα πάλι
την καρδιά και το κεφάλι όπως έκανε παλιά.
Θέλω στου χορού να μπω την ζάλη
με γεμάτο το μπουκάλι δίχως να ‘χω πιει γουλιά.

Να ‘ρθουν κι φίλοι που έχω χάσει
να κάτσουν πλάι,
να ανατείλει το φως του ηλίου
να με φιλάει.
Θέλω.