Θαρρώ πως είμαστε απ’ αυτούς τους επιβάτες
που στο ταξίδι τους ποτέ δεν παίρνουν θέση,
στην κουπαστή να γέρνουνε πως μας αρέσει
και να χαζεύουμε παλιούς σβησμένους χάρτες.
Ή μακρινών νησιών να βλέπουμε τα φώτα
και δεν μας νοιάζει αν το πλοίο αλλάζει ρότα.

Σ’ ένα σακίδιο σκισμένο κουβαλάμε
άχρηστα πράγματα κι αδιάφορα βιβλία
κι αν στο ταξίδι λεν βρίσκεται η ουσία
πάντα μια ήσυχη στεριά αναζητάμε.
Κάθε της δέντρο που ‘χει μάθει να λυγάει
όπου ο άνεμος του κόσμου το φυσάει.

Μα θα ξυπνήσουμε μια μέρα τρομαγμένοι
κοιτώντας άπραγοι το πλοίο να βουλιάζει.
Για όσους βοήθεια ζητούν δεν θα μας νοιάζει.
και δεν θ’ απλώσουμε το χέρι σαν γενναίοι
απλώς θα ψάξουμε να βρούμε ποιος μας φταίει.