Τώρα που ‘χεις παραδάκια,
είσαι όλο καβγαδάκια,
μια ζηλεύεις, μια κακιώνεις,
κι όλο κάνεις πως θυμώνεις.

Μου γκρινιάζεις σαν μιλάω,
όπου στέκω κι όπου πάω,
φιγουράρεις πως ζηλεύεις,
τάχα τι μου μαγειρεύεις.

Μήπως τα ‘μπλεξες με άλλη,
κι είσαι γκρίνια κι όλο ζάλη,
η καρδιά μου δεν πουλιέται,
με τα πλούτη δε γελιέται.