Σαν κερί που τρέμει τον εσπερινό,
η ζωή τρομάζει άλλον ουρανό.
Ποια πληγή του κόσμου, ποια επιταγή
μας κρατάει ομήρους σε καμένη γη.

Με τα δεκανίκια και τα όνειρα,
ξεχασμένα νοίκια και λασπόνερα,
ποια καινούργια μέρα να μεθύσουμε,
ποια καινούργια δέντρα να αγαπήσουμε,
ποια καινούργια μέρα σε καμένη γη.

Ίσως τ’ αύριο να είναι άγριο
με δύο φτερούγες κοφτερές,
ίσως τ’ αύριο να είναι άγιο,
να πάρει απόσταση απ’ το χθες.

Ποια πληγή του κόσμου, ποια επιταγή
μας κρατάει ομήρους σε καμένη γη.
Μέσα από τη στάχτη, την απόγνωση
γίνε το δεντράκι της ζωής εσύ.

Με τα δεκανίκια και τα όνειρα,
ξεχασμένα νοίκια και λασπόνερα,
ποια καινούργια μέρα να μεθύσουμε,
ποια καινούργια δέντρα να αγαπήσουμε,
ποια καινούργια μέρα σε καμένη γη.

Ίσως τ’ αύριο να είναι άγριο
με δύο φτερούγες κοφτερές,
ίσως τ’ αύριο να είναι άγιο,
να πάρει απόσταση απ’ το χθες.

Ίσως τ’ αύριο να είναι σήμερα
με δύο φτερούγες κοφτερές,
ίσως τ’ αύριο να χει στα σύνορα
αντί για σύρματα αγκαλιές.

Μέσα από τη στάχτη, την απόγνωση
γίνε το δεντράκι της ζωής εσύ.