Κάπου εκεί στην ερημιά κουρνιάζει μιαν αράχνη
που κρύβεται στην πάχνη,
έχει έξι μάτια κουφωτά και μια ψυχή που γέρνει
την μοίρα μου υφαίνει.

Κάπου εκεί στην ερημιά γλιστράει ένα φίδι
στης σπείρας το ταξίδι,
έμπαινε μες τα όνειρα και μου 'τρωγε σελίδες
που μόνο εσύ τις είδες.

Γίνε νερό στα διψασμένα χείλη μου να στάξεις,
γίνε φωτιά τον χάρτινο τον κόσμο να τον κάψεις.
Γίνε νερό, γίνε φωτιά, γίνε καινούργια μέρα,
η πιο βαθιά μου ανάσα στον αέρα.

Κάπου εκεί στην ερημιά φοβάται μιαν αγάπη,
θολή σαν αυταπάτη
κι είναι το φως του φεγγαριού σε τούτο το πηγάδι,
κι εμείς ούτ’ ένα χάδι.

Κάπου εκεί στην ερημιά τα λόγια μου σπαράζουν
παράσιτα ουρλιάζουν,
και μοιάζει να ναι όλο αυτό το μόνο πεπρωμένο
που ακόμα περιμένω.

Γίνε νερό στα διψασμένα χείλη μου να στάξεις,
γίνε φωτιά τον χάρτινο τον κόσμο να τον κάψεις.
Γίνε νερό, γίνε φωτιά, γίνε καινούργια μέρα,
η πιο βαθιά μου ανάσα στον αέρα.