Κάποτε με συνόδευες τις νύχτες
φτερούγιζες στο πλάι μου στους δρόμους
και έδιωχνες της λύπης ταχυδρόμους
σαν ερχόταν φιλί για να μου δώσουν.

Φόραγες τα λευκά σου και πετούσες
έλαμπες με απόκοσμη ομορφιά,
κρατούσες μια χαρούμενη καρδιά
στην Πατησίων σαν με συναντούσες.

Ξοφλημένο μου αγγελούδι
πως μαδήσαν τα φτερά σου
στο θλιμμένο μου τραγούδι
πια μαντεύω τη σκιά σου.

Κάποτε με κρατούσες απ’ το χέρι
και μου ‘στρωνες καρδιές να κοιμηθώ,
ψιθύριζες εγώ θα σ’ αγαπώ,
έκανες τα σκοτάδια μεσημέρι

Σ΄ έχασα ξαφνικά, θα ‘τανε Μάρτης
μα τα βράδια ακόμη σου μιλώ
δυο φτερά φοράω από πηλό
και μου απαντά, των ματιών σου ο χάρτης.