Υπήρξα ο φόβος που κοιτάω στον καθρέφτη
κι ένα χέρι απόν όταν κάποιος θα πέφτει,
υπήρξα σελίδες που μας κρύβει η ιστορία
και μια πόλη φτηνή στην αρχαία Πομπηία.

Υπήρξα ενός κύκλου η απόλυτη ευθεία
μα και άλογο ελεύθερο δίχως ηνία,
υπήρξα στου Πόε το ποτήρι του αψέντι
κι ένας δούλος που πάλευε έναν άδικο αφέντη.
Υπήρξα πολλά, ποτέ πια, ποτέ πια, ποτέ.

Υπήρξα τα λόγια που ποτέ δεν μου είπες
κι εκείνος που κάνει στο νερό πάντα τρύπες,
τρομαγμένος κι αδύναμος στην έρημη πόλη
ένα τσίρκο που έφτασε όταν έφυγαν όλοι.

Σ’ ένα γρίφο λυμένο τελευταία απορία
διαλεγμένη τροφή για τα άγρια θηρία,
σ’ ενός χρήστη τις φλέβες η επικίνδυνη ουσία,
στων χαμένων την τάξη όμως βάλτε απουσία.
Γιατί υπήρξα πολλά, ποτέ πια, ποτέ πια, ποτέ.

Υπήρξα εκείνος που αγαπάς για όσο ζεις,
μα υπήρξα κι εκείνος που για πάντα μισείς,
σε ένα μπλουζ ιερό μια ξέμπαρκη νότα
κι όλα αυτά τα στερνά που ήταν κάποτε πρώτα.

Για μια νύχτα υπήρξα σε θλιμμένα κορίτσια
και σ’ αγόρια παράξενα με περίεργα βίτσια,
σε κακή τρικυμία το λιμάνι που χάνεις
κι όλα εκείνα που τρέχεις μα ποτέ σου δεν φτάνεις.
Γιατί υπήρξα πολλά, ποτέ πια, ποτέ πια, ποτέ.