Το αλμυρό μας το φιλί
μες στου Σεπτέμβρη τη φυγή να το θυμάσαι.
ήταν χιλιάδες τα γιατί
αν και φοβόμουν σου χα ‘πει να μη φοβάσαι.

Τρέχαν τα μάτια σου νερό
στα μάγουλά σου σα μωρό και σε φιλούσα.
Γίναν τα πρέπει φυλακή
τα θέλω μου μια σπιθαμή, ψυχή απούσα.

Βαριά τα λόγια της σιωπής
κι εγώ τα άκουγα απαθής, τα έχω προίκα.
Ακροβατούσα στο κενό
έχω δυο χρόνια να σε δω, θάρρος δε βρήκα.

Στο κάλεσμα σου θα ‘μαι εκεί
το αλμυρό μας το φιλί να ξανανιώσω.
Θα τρέχουν δάκρυα χαράς
δε θα ‘ναι πια της λησμονιάς, το θέλω τόσο.