Εσιγανέψαν οι καιροί, επάψαν κι οι-γι-ανέμοι
‘πάψαν κι εμένα οι στράτες μου κόρη `που την αυλή σου
μπλιό μου τσ’ αυγές δεν πορπατώ, τσι νύχτες δε γυρίζω,
παρ’ όντεν είμαι αμοναχός…

Έπαψα και δεν κάνω μπλιό στη γειτονιά σου βόλτες
γιατί `μαθα πως έκλεισες παράθυρα και πόρτες