Όπως ανοίγει η εποχή των παραθύρων έτσι κλείνει η κουρτίνα
του κόσμου, είπε ο Αλμπέρτο, εγκαινιάζοντας την έκθεση των
εκτεθειμένων.
Πίσω ο κόσμος περίμενε· ύστερα έβγαλε τις μάσκες από τα
πρόσωπα και τις τοποθέτησε στους πίνακες. Κάθε πίνακας ήταν
μια πλάκα μουσικής. Όσο προχωρούσε η ώρα, το σαξόφωνο
έγινε νύχτα κι η νύχτα έγινε κλειδιά. Κάθε κλειδί μοιράστηκε
στον κόσμο κι εφάρμοζε ακριβώς ανάμεσα στα μάτια. Ο
μόνος που το παρατήρησε αυτό ήταν ένας κλειδαράς παλιών
μπαούλων, ονόματι Μπιλ Φέλντοου.
Προχώρησε σταθερά προς τη θάλασσα.
Κι όσο η θάλασσα ερχόταν, το κλειδί γυρνούσε κι εκείνος
έφευγε.
Πάνω τα πουλιά σημασία δεν έδωσαν· δεν ήξεραν να ερμηνεύουν
τα όνειρα.