Στον άνυδρο τόπο δίχως λύπη
Στην οικεία του απομόνωση
Όπου τα δόντια είναι σταματημένα
Ανάμεσα στην πολιτεία που γκρεμίζεται
Και στα συντρίμμια
Το πρόσωπό του σχηματίστηκε

Το πρόσωπό του τώρα σχηματίστηκε
Γύρισε είδε την εκφορά του φωτός
Παρευρέθηκε στο μνημόσυνο των πουλιών
Γέρνει σ’ ένα παράθυρο που χάσκει κατά το νοτιά
Πέρ’ απ’ την τύρβη των σκιών γέρνει
Φωλιάζει μέσα του παλαιολιθικές κραυγές
Ψαύει το υπερούσιο σώμα του
Ζητά να το σκεπάσει να το προστατέψει

Έξω πιασμένα στην άλλη παγωνιά
Μιλούνε άφωνα τα στόματα
Αποχωρίζονται στις γωνίες
Διοχετεύονται σε νέες στάσεις
Δίχως σχήματα χωρίς προσχήματα
Φαντασμαγορικά κοιμούνται
Δεν ονειρεύονται

Τον ήλιο τον πήραν τα σκυλιά και τον δαγκάνουν

Εκείνος με το λυπημένο χέρι του
Πυροδοτεί τους διακόπτες