Μονάχα όποιος πολύ πόνεσε από έρωτα χαμένο
νιώθει, πόσο του χωρισμού η νύχτα είναι ως την αυγή σκληρή.
Για να ξεχάσω τη θλίψη, σαν τρελός στους δρόμους τριγυρνώ.
Ποιο κυπαρίσσι δε ζηλεύει την κορμοστασιά αυτής που αγαπώ;
Σ’ εκείνη που μ’ αρνήθηκε το μήνυμά μου ποιος θα πάει;
Κι αν συ από μένα έφυγες, σ’ έχω ακόμα στην καρδιά μου!
Να ορκιστώ "στη ζωή σου», έναν όρκο θα πω τόσο μεγάλο,
λοιπόν "στη σκόνη των ποδιών σου», δεν αξίζω τίποτ’ άλλο.
Έρημο κι αν μ’ άφησες και μού `φερες τόση δυστυχία,
γίνομαι ολάκερος θυσία στον πόθο να σε ξαναδώ.
Έλα εκεί που αρχίζει ο δρόμος σου. Θα με βρεις ξαπλωμένο,
να με ποδοπατήσεις θέλω σαν παλιό χαλί, ξεθωριασμένο.
Όταν με πέπλο έχεις σκεπάσει το λεπτό κορμί σου,
θαρρούν όλοι πως το πέπλο σου ρόδο έχει καλύψει.
Καρτερώντας σε απόκαμα. Ούτε ν’ αναστενάξω δεν μπορώ.
Έλα να δεις πως στην καρδιά μου έχω βάρος σα βουνό.

Μετάφραση: Ι. Βασιλείου.