Με πήρε στο τηλέφωνο η μητέρα, δεν τρως, δεύτερη μέρα στη σειρά. Τέρας σωστό
εγώ, ρώτησα μόνο τι θα γίνει παραπέρα και η Αντιγόνη απέναντι έριξε
δύο δάκρυα στον καφέ. Πήρα το τρένο, ίδια σφαίρα, δεν ξέρεις πόσο με
ταλαιπωρούν αυτές οι διαδρομές. Ξαπλώσαμε μαζί στο άσπρο κρεβάτι,
τα `βαλα με τις νοσοκόμες και το δέχτηκαν, δεν έχει άλλος τέτοια εγγονή ― μου
έκλεισες το μάτι. Ήρθες και την άλλη μέρα στον ύπνο μου. Τραβώντας απαλά
το δίχτυ απ’ το στομάχι σου, μου έδειξες πως έφτιαξες τους κήπους: λοιπόν, από
εσένα κυλήσαμε στον κόσμο, εσύ ήσουν που φρόντισες ώστε μια μέρα η καρδιά να
πιάνει όλο το χώρο εδώ μέσα.