Με σκούρα όψη

γεμάτοι πια αγάπη γεμάτη

περνούν έξω απ’ τα μπαρ με θέληση ανελκυστήρα

η προσοχή κι η ευδαιμονία τους σταματά

τα όνειρα μοιάζουν ευθύνη

γλυκά κάγκελα γύρω απ’ το στήθος

οι ελπίδες στο πιάτο

στερεωμένα φεγγάρια και κλαδιά σπάνε

από έναν άθλιο που αναρριχάται

στο χάος