Είμαι η γη ολόκληρη
ο αέρας του τόπου,
τα ζωντανά με καταπίνουν φρέσκο
φρέσκος πέφτω βροχή,
πάνω στις στέγες των ανθρώπων,
των ανθρώπων που όλοι χρωστούν.

Είμαι το καλοκαίρι όλο,
η ζέστη που πέφτω απ’ τα μπαλκόνια,
τα δέντρα που διψώ και κάθε βλαστάρι
στους αγρούς κυματίζω σιτάρι,
είμαι ο δρόμος, η τύχη των ανθρώπων
των ανθρώπων που γνέφουν αντίο.

Είμαι οι θάλασσες οι όλες
τα νερά του χειμώνα,
όλα τα βουνά και τα χιόνια που `χω κρεμάσει είμαι
οι αστραπές και τ’ αστέρια που φέγγω τη νύχτα
είμαι η άνοιξη που σε περιμένει,
φθινόπωρο
να τα διαλύσεις όλα.