Και πάλι βγαίνει αργόσυρτο, νωθρό το νέο φεγγάρι.
Νυχτώνει.
Πού ταξιδεύεις τώρα με σπασμένα τα κατάρτια;
Ποια θάλασσα γυρεύεις; Ποια στεριά;
Ποιον έναστρο ουρανό;

Σε τύλιξαν τα ερέβη.
Η στρατιά σε κατατρόπωσε του χρόνου.
Έργο καταραμένων ποιητών η ζωή σου.
Πίνακας βαθυστόχαστων, ρομαντικών ζωγράφων.

Πού είναι τα μαργαριτάρια, τα κοράλλια και τα πολύχρωμα,
γυαλιστερά κοχύλια;
Οι θησαυροί σου οι ακριβοί πού είναι;

Έλεγες, αγναντεύοντας του ορίζοντα τα βάθη:
«Είναι νωρίς ακόμα... Θε να `ρθει πιο λαμπερή πραμάτεια.»
Πάντα περίμενες το γύρισμα της μέρας.
Το αύριο, ο προορισμός σου.
Το βλέμμα σου πάντα εκεί στραμμένο.
Το εφήμερο κοιτάς με υπεροψία.
Μα οι θεοί δε συγχωρούν την ύβρη.

Τώρα τα μάτια σου θολά.
Νύχτα βαθιά εντός σου.
Και τόσες θάλασσες... Τόσοι ουρανοί... Και τέτοιο ένα φως...
Πώς τ’ άφησες να προσπεράσουν όλα...

Συντρίμμια οι γραμμές των οριζόντων.
Πώς έχτισες πάνω στην άμμο;

Τώρα βυθίζεσαι στην πέτρα.
Κάτι ήξερε, λοιπόν, ο ποιητής...