Η προϊστορία κι ακόμα κι η δίκη μας εποχή
είχανε κυριολεκτικά εντυπωσιαστεί
απ’ τον ασταμάτητο `κείνο ερχομό
των υψηλών ιδεωδών
πότε με τη μορφή του έρωτα για ελευθερία
άλλοτε με τη μορφή ένθεου αγώνα για ανθρωπισμό
και καλοσύνη
ή με τη μορφή πυρωμένης πανανθρώπινης φωνής
για δικαιοσύνη

Ωστόσο οι άνθρωποι έχουμε παραμείνει πτολεμαϊκοί
κι οι διακριβώσεις κι οι ερμηνείες μας ελλιπείς
κι όλα εκείνα τα αιτήματα τα ηθικά
εξακολουθούμε να τα ονομάζουμε
ονείρατα ποιητικά

Όλα εκείνα τα «ψέματα» τα επαναλαμβανόμενα
σε μακρινές η μια απ’ την άλλη περιοχές
όλα εκείνα τα «ψέματα»
που τα υπερασπίστηκαν κάποιοι με αίματα
τα επαναλαμβανόμενα από άσχετες προς άλληλες εποχές
έμειναν ανερμήνευτα κι ασαφή

Αργά και που ωστόσο φτάνουν ωσάν ηχήσεις
στα αδύναμό μας αισθητήρια τα ατελή
φευγαλέοι αδιάγνωστοι αντίλαλοι δειλοί
μα ποιος μπορεί όλα αυτά να τα εξηγήσει;

Κάποια μακαρισμένη ανθρώπινη τύχη
που την τραγουδούν κάθ’ εποχής οι θρύλοι
λέει πως τάχα
ούτε η παραμικρή ασκήμια δε θ’ αντέχει
αντικρύ στον κατακλυσμό ομορφιάς
που αργά ή γρήγορα
μάς απαντέχει