Ολάνθιστη ομορφιά καταμεσής στο Φθινόπωρο
μιλώ για το μικρά το δάσος
με τ’ ανοιχτόχρωμα φρεσκοπλυμένα πεύκα …

Μην αφαιρείσαι μες το πάθος
έλα …

Μην αφαιρείσαι μες τις ατέρμονες τροχιές της σκέψης
μη χάνεσαι στα γεγονότα της ζωής τα τετριμμένα
πρέπει να με πιστέψεις
ξέφυγε απ’ τα μοτίβα τα θλιμμένα

Για τη χαρά μιλώ
να μπορεί να πετάξει κανείς
όπου είν’ τα όνειρα της ψυχής

Κι ακόμα Θεέ μου
τι να `ναι ίσως
όλα τούτα πάλι τα μάγια
που `χουν μέσα μου γενεί
και με φέρανε πίσω
έτσι απροσδόκητα τάχα
και μου ξανάρθε εδώ
στα καλά καθούμενα
ύστερα από χρόνια και χρόνια
δεν ξέρω πώς
λες και δεν είναι παρελθόν
μα κάτι ζωντανό απ’ τα μελλούμενα
και μου ξανάρθε τώρα εδώ
ο ήλιος του δημοτικού σχολειού
εκείνος ο φθινοπωρινός ήλιος
μ’ ανόθευτο το παλιό χρυσό του φως …

Ο ήλιος των παιδιάτικων πρωινών
που τόσο ομόρφαινε στα μάτια μου
το γύρω σκηνικό
και χυνόταν έπειτα ολόχρυσος
στα μαθητικά θρανία
και χάιδευε τα κεφάλια των παιδιών
ίδιος πυρσός
και φώτιζε τους γεωγραφικούς χάρτες στον τοίχο
και μας διηγόταν όπως ένα μύθο
την ώρα που `μασταν αναγκασμένοι
να παραμένουμε έτσι κλεισμένοι
μας διηγόταν το Φθινόπωρο
και τις ομορφιές της ολόφωτης εξοχής
μετά τ’ απόβροχο