Ὁ Andre Gide ἔλεγε πὼς τὸ ἔργο τέχνης γεννιέται ὰπὸ τὴν καταπίεση, ζεῖ μὲ τὴν πάλη καὶ πεθαίνει άπὸ τὴν ἐλευθερία. (Ἐλευθερία μὲ τὴν ἔννοια τῆς ἀσυδοσίας).
Συνεπῶς, ἕνα ποίημα, ἀσχέτως ἄν ἔχει γεννηθεῖ ἀπὸ γνήσιο βίωμα, θὰ πεθάνει ἀπὸ τὴν ἀκατάσχετη φλυαρία, τὴν μορφικὴ ἀσυδοσία, τὴν ἀ-μορφία. Κι ὄμως (καὶ) στὴν ἐποχή μας αὐτὸς εἶναι ὁ μόνος `'νόμιμος'’ καὶ ἀποδεκτός, ἀπὸ τὴν φιλολογικὴ ἀγέλη καὶ τὴ νεοσύστατη φάμπρικα τῶν κολοβών, τρόπος γραφῆς τῆς ποίησης (ἤ τουλάχιστον αύτοῦ ποὺ νομίζουν ἐκεῖνοι πὼς εἶναι ποίηση). Εὔλογες οἱ αἰτίες ποὺ ἀποστρέφονται ὁποιαδήποτε ἀπόκλιση ἀπὸ τὸν κανόνα, καὶ οἱ μὲν καὶ οἱ δέ, ἐνῶ βαυκαλίζονται ἀναμεταξύ τους. Ἀλλὰ εἶναι κι αὐτὴ μιὰ στάσις. Νοιώθεται…
Οἱ καρποὶ εἶναι ἐξ ὑπαρχῆς σπάνιοι στὴν ποίηση καὶ κύριο μέλημα τοῦ ποιητῆ εἶναι τὸ κέλυφός τους· ἄν εἶναι σάπιο, στραπατσαρισμένο, ἤ παραφορτωμένο δὲ μπορεῖ νὰ φυλάσσει τίποτα ὲντὸς του. Γι’ αὐτὸ καὶ διαβάζουμε τόσα κενὰ κελύφη ἐνόσῳ ἐπιπλέουν – γιὰ ὅσο ἐπιπλέουν…